A kiedy mnie tu już nie będzie
niech drzewa dumkę mi zaszumią
chwasty i trawy rosnące wszędzie
o sieroctwie moim mówią.

Bo samotność jest okrutna
człowiek niepotrzebnie żyje
twarz jest ciągle smutna
i z żałości dusza wyje.

Dzwony niech mi też zadzwonią
na ostatnim mym spacerze
przyjaciele niech łez nie ronią
lecz zmówią pacierze ...

Byłam tutaj też szczęśliwa
słońce grzało promieniami
zanućcie mi „Ave Maryja”
ja zostanę z marzeniami ...